Na razie to ostatnia rzecz z cyklu „na stół”.
Wiatraczkowy bieżnik wykonałam z tkanin bellusa. Tym razem nie pikowałam lotem trzmiela jak do tej pory, a pokusiłam się o esy-floresy. W ten sposób pikowałam po raz pierwszy i widać pewne niedoskonałości i błędy. Ciągle jednak ćwiczę a to ponoć czyni mistrza.
Pozdrawiam Wszystkich odwiedzających, dziękuję za komentarze i życzę Wszystkim pięknych, słonecznych dni 😉
Wzięło mnie na bieżniki, serwety, obrusy. Mała forma, ale ma się podgląd jak wygląda kilka zszytych bloków no i przy pikowaniu nie ma tyle problemu.
Moje ostatnie „dzieło” to patchworkowa serweta 70×70 cm w kolorach dla jednych wiosennych dla innych letnich, jak kto chce (teorię zawsze można dorobić) wypikowana lotem trzmiela. Spodnia część też kolorowa – jak szaleć to szaleć. Dla mnie efekt zadowalający, a co Wy na to?
Na koniec migawka z ogrodu. Pozdrawiam serdecznie wszystkich odwiedzających i życzę miłego tygodnia 😉
Trudno jest wracać po tak długiej nieobecności. Stwierdziłam jednak, że jeżeli nie powrócę teraz to nie nastąpi to już nigdy.
Na początek chcę pokazać patchworkowy bieżnik. Motyw mapy wykorzystywałam już w patchworku.
Z tamtego szycia pozostał mi niewielki kawałek, tej tkaniny, w sam raz na niewielki bieżnik. Przy okazji poćwiczyłam pikowanie – lot trzmiela. Tak do końca nie wiem czy jest on wykonany poprawnie, ale z lotem trzmiela to chyba jak z liniami papilarnymi, każdy ma swoje.
Ostatnie słoneczne dni sprawiły, że w moim ogrodzie mogę podziwiać cudowne kosaćce. Nie znam ich poszczególnych nazw, ale do podziwiania ich urody nie jest to niezbędne.
Dziękuję wszystkim, którzy tu jeszcze zaglądają i życzę miłego słonecznego tygodnia 😉
